Stanisław Grochowiak

Grochowiak Stanisław (1934-1976), polski poeta, dramatopisarz, prozaik i publicysta. Rozpoczęte i nie ukończone studia polonistyczne w Poznaniu. 1951 debiutował jako poeta. 1953-1955 członek redakcji WTK we Wrocławiu. Od 1955 w Warszawie, najpierw w Instytucie Wydawniczym PAX, później w zespole redakcyjnym Za i przeciw, 1958-1960 w dwutygodniku Współczesność (1959 redaktor naczelny), potem kolejno w redakcjach: Nowej Kultury, Kultury (Warszawa), Poezji, Miesięcznika Literackiego.

1956 opublikował jednocześnie powieść Plebania z magnoliami oraz pierwszy zbiór wierszy Ballada rycerska. Uchodzi za jednego z głównych twórców tzw. pokolenia Współczesności, akcentując swoją odrębność i bunt przy pomocy groteski oraz antyestetyzmu, zwanego turpizmem.

Kolejne tomy to: Menuet z pogrzebaczem (1958), Rozbieranie do snu (1959), Agresty (1963), Kanon (1965), Nie było lata (1969), Polowanie na cietrzewie (1972), Bilard (1975), Haiku-images (1978), poemat Totentanz in Polen (1969).

Dramaty realizowane na scenie, w radio i w TV: Szachy (wystawione 1961), Partita na instrument drewniany (wystawiona 1962, ekranizacja 1976), Król IV (1964), Chłopcy (adaptacja telewizyjna 1966) i inne, zebrane w wyborach: Rzeczy na głosy (1966), Rzeczy na wersety i głosy (1973), Dialogi (1976).

Także opowiadania w zbiorze Lamentnice (1958), powieści Trismus (1958) i Karabiny (1965), gdzie odwoływał się do doświadczeń wojenno-okupacyjnych. Uprawiał krytykę literacką, artystyczną i filmową.

źródło: http://wiem.onet.pl